Mijn leven bestaat uit twee werelden. De dagelijkse realiteit van mijn werk als politieagent en mijn privéleven als vader en partner. De andere wereld met steeds de terugkerende kwellende nachtmerries die ik als kind had en tot op heden nog steeds heb.

Door mijn onrust en mijn emoties vluchtte ik naar ander werk, relaties, oorlogsgebied (Bosnië en Afghanistan). Ongewild vertoonde ik destructief gedrag en zorgde slecht voor mezelf. Het leverde mij enkel meer pijn en eenzaamheid op. Ik vervreemde steeds meer van mezelf naarmate ik steeds meer prikkels buiten mezelf ging zoeken. Mijn strijd was bijna gestreden, ik het had bijna opgegeven.

In 2016 raakte ik in een zware depressie. Fysiek en mentaal was ik op. Ik was een hoopje ellende en zat in een zwarte, uitzichtloze tunnel. Wat was er mis met mij? Ik voelde mij onbegrepen en kreeg geen gehoor van artsen als ik mijn gevoel probeerde uit te leggen. Gefrustreerd en niet gehoord door ‘medische specialisten’ volgde ik mijn eigen gevoel.