Aanspreekcultuur & Respect
In mijn vorige blog ‘Geld & Gevoel’ sprak ik over een collega die in het verleden had gezegd dat ik PTSS had zonder dat ik het zelf wist. Zo had hij de afgelopen jaren meerdere opmerkingen gemaakt. Dat deed hij vaker. Ik had zeker niet de indruk dat hij dit deed om collega’s te beschadigen. Integendeel.
Zelf had ik het idee dat hij zelf niet in de gaten had wat voor effect dat heeft op sommige collega’s. Als politieagent is het vanzelfsprekend burgers aan te spreken op hun gedrag. Het is onderdeel van je werk en dat wordt ook van je verwacht.
Wat minder vanzelfsprekend is, is je collega aan te spreken op zijn of haar gedrag. Op de een of andere manier lijkt dit toch lastig. Ook is er een onbewuste hiërarchie. Een oudere en meer ervaren collega spreek je al helemaal minder snel aan. Tenminste dat is mijn ervaring de afgelopen bijna 30 jaar binnen defensie en politie.
Ik had de collega wel eerder op een luchtige manier wat door laten schemeren maar waarschijnlijk was dit niet duidelijk overgekomen. Naar aanleiding van mijn blog besloot ik de collega onder vier ogen aan te spreken. Het was een prettig gesprek met wederzijds respect. Hij was zich er zelf niet helemaal bewust van. Ik zag dat het hem raakte. De grote en imposante collega reageerde hierna nog op mijn vorige blog met de woorden;
‘Je bent nooit te oud om te leren. X’
