Blog Mijn Frontlinie & Alterego
In de frontlinie lukte het niet om te ontsnappen uit mijn loopgraf, nachtmerries, inwendige faalangst en onzekerheid. Ik streed mijn strijd samen met mijn ´buddy. Ego. Mijn ego en ik vochten samen tegen onzichtbare vijanden en de elementen. Na 45 jaar vechten was ik geestelijk op. Afgemat. Overgave of de dood?
De dood heb ik meerdere malen opgezocht. Tevergeefs. Telkens trok ik mijzelf het loopgraf uit en begon te vechten tegen een vijand die ik niet in de ogen durfde te kijken. Blind bleef ik vechten tegen mijn onzichtbare vijanden. Uitgeput en op zoek naar rust verborg ik mij in mijn pikzwarte, koude en vochtige loopgraf. Soms kwam er hulp voorbij ; “Kan ik je helpen?!” Mijn ego en trots vermande zichzelf. Tegen beter weten zei ik; “Nee, dit is MIJN strijd. Ik red me wel aan deze frontlinie!”
Telkens viel ik eenzaam en angstig in slaap. Keer op keer stond ik weer op en herpakte mijzelf totdat het niet meer ging. Gevangen in mijn frontlinie kon ik de strijd niet meer aan. Mijn strijd was gestreden. Ik moest hier weg. Mijn ego kreeg dat in de gaten. Hij kreeg in de gaten dat het mij niet meer lukte om samen één met te blijven. De lafaard liet mij in de steek. Wie was nu de zwakkeling en een leugenaar? Mijn ego waarvan ik dacht dat het mijn buddy was. Mijn ego die mij afhankelijk maakte net zoals een verslaving. Hij verliet mij! Mijn ego vond mij te zwak en te min. Hij haatte mij omdat ik de strijd had opgegeven. Ik smeekte hem om bij me te blijven. Harteloos en liefdeloos verdween mijn ego als een dief in de nacht. Mijn ego waarvan ik dacht afhankelijk te zijn. Het enige wat ik nog had was een heel klein sprankje hoop en geloof.
Mijn ego beloofde altijd goed voor mij te zorgen. Als ik maar deed wat hij zei. Samen gingen wij overmatig op stap, we dronken, vierden feest zonder gezelligheid, sportten overmatig, en doken in relaties die kapotgingen. Schuldgevoel en ongelukkigheid was het gevolg. Mijn ego zei dat ik niet moest zeuren. Telkens moest ik mij bewijzen om hem, te laten zien hoe goed ik was. De zwakke Patrick bestond niet in zijn ogen. Hij zette mij op tegen de kwetsbare Patrick. De kwetsbare Patrick was zwak en onzeker. Niemand mocht de kwetsbare Patrick zien. Samen met mijn ego streed en vluchtte ik.
Nu zat ik alleen opgescheept met de kwetsbare en zwakke Patrick. Ik had de handen al vol aan mijzelf. Van de kwetsbare Patrick, besefte ik, kon ik niet voor wegvluchten. Overgave aan kwetsbaarheid zonder strijd was mij onbekend. Ik besefte dat ik geen andere keuze had om dit lot te aanvaarden.
Toen ik mij overgaf aan de kwetsbare Patrick en hem voor het eerst liefdevol omarmde zag ik na verloop van tijd in dat ik eindelijk compleet werd. Mijn ego was de verrader die mij bijna heel subtiel het leven uit mijn ziel had ontnomen.
Genoeg! Mijn strijd is gestreden. Ego!! Dieeeeee (Engels)!!!!!!
