In 2006 besloot ik met gemengde gevoelens ontslag te nemen bij de politie. Achteraf gezien met de verkeerde argumenten en verwachtingen. Ik ging als assistent-manager beveiliging bij het grootste casino van Nederland werken.
Ik ontmoette daar onbedoeld en ongevraagd een charismatische man Robert van den Bout. Beiden kwamen we in een ‘rollercoaster’. We zaten samen in hetzelfde karretje. (Ik schrijf erover in mijn boek ‘Gevangen in Gevoel)
Althans ik trok Robert ongevraagd in het karretje. Mijn gevoel besloot hem te helpen met alle mogelijke gevolgen van dien. Mijn gevoel was leidend en alles voor integriteit en transparantie. Zonder elkaar te kennen ontstond er een vriendschap en broederschap tot de dag van vandaag.
Robert was de eerste man die mij een dikke ‘hugg’ gaf. De eerste keer dacht ik; ‘Fuck, wat doet hij nou?’ Nu doen we tot de dag van vandaag als we elkaar zien. Het geeft een gevoel van verbinding, vertrouwen en broederschap.
Hetzelfde jaar ben ik teruggegaan bij de politie. Mijn traject voor, tijdens en na Afghanistan kom ik mijn politiemaatjes tegen geven we elkaar altijd een ‘hugg’. Ik zie steeds meer gewenste ‘huggs’ tussen mannen onderling en vrouwen. Bij de draagploeg van de Nationale Politie waar ik 5 jaar heb mogen dragen is dit een standaard begroeting en afscheid. Waarom niet? Het verbindt en geeft een gevoel van broederschap. Mocht je ooit onverwacht een ‘hugg’ krijgen van mij. Denk dan niet ‘fuck!?’ maar ‘yes, een hugg!!!
#robertvandenbout #denieuwedominee #patrickvanderwal #politie #defensie #ptss #boekgevangeningevoel #gevangeningevoel #broederschap #verbinding #respect #veteranen
