Peter van Uhm & Gevangen in Gevoel

Het schrijven van een (eerste) boek is niet eenvoudig. Al helemaal niet als het autobiografisch is. Gevoelens worden aangeraakt. De pijnlijke, verdrietige en beschamende gebeurtenissen werden herbeleefd. In mijn geval deed ik er ruim vier jaar over. Eindelijk klaar!

Maar dan…….  Ik mag dan wel tevreden zijn maar ik ben niet objectief. Mijn verhaal heb ik al duizenden keren gelezen en herbeleefd in mijn hoofd. Om een meer objectief beeld te krijgen heb ik een aantal kanjers waarvan ik wist dat zij objectief zouden zijn mijn boek laten lezen. Dat betekent dat ik moet openstaan voor (positieve) kritiek. Een spannende periode.

Na veel aanpassingen en commentaar was mijn boek echt af. Het commentaar wat ik kreeg vond ik positief. Als politieagent zou ik het een eer vinden als mijn korpschef Oscar Dros een voorwoord zou schrijven. Na het lezen van mijn boek schreef hij een voorwoord waar ik trots op kon zijn.

Ik had eigenlijk nog één wens. Omdat ik militair ben geweest zou ik graag dat één persoon een nawoord zou richten. Peter van Uhm.

Peter van Uhm vond ik altijd een charismatische persoonlijkheid. We hadden een paar overeenkomsten. Hij komt net zoals ik uit Nijmegen. We zijn allebei veteraan en op missie geweest in Bosnië en Afghanistan. Peter van Uhm schreef – net zoals ik – een boek met de titel;

‘Ik koos het wapen.’

Peter van Uhm werd op 17 april 2008 Commandant der Strijdkrachten. De hoogste militair, een vier sterren Generaal. Een ramp overkwam hem en zijn familie de volgende dag. Zijn   23-jarige zoon Dennis van Uhm, eerste luitenant (officier), sneuvelde op 18 april 2008 in Tarin Kowt in Afghanistan. Wat een bizar contrast. Ondanks dit intens verdrietige noodlot bleef Peter van Uhm aan als Commandant der Strijdkrachten.

Aan mijn uitgever Laurens van Aggelen had ik mijn wens geuit. Hij nam contact op met Peter van Uhm. Hij was bereid mijn boek te lezen. Hij las mijn boek in één avond uit. Met trots las ik het nawoord van Peter van Uhm;

‘Indrukwekkend, een ander woord past niet bij dit boek. Indrukwekkend om wat Patrick allemaal mee heeft gemaakt in zijn leven maar ook om de manier waarop hij dit beschreven heeft. Triest kwam tijdens het lezen ook bij mij op. Niet dat het een triest boek is want de boodschap geeft hoop. Maar toch…triest dat Patrick zo lang heeft geworsteld met gebrek aan kennis over en onbegrip voor hoe hij de wereld ervaart. Niet alleen onbegrip bij anderen, maar juist ook bij hemzelf. Hoe mooi is het dan dat hij na een moeilijke zoektocht van jaren toch zijn ware ‘ik’ terug vindt. Door die persoonlijke zoektocht met de pieken en dalen zo indringend te beschrijven zal Patrick de lezers zeker helpen om anderen maar ook zichzelf beter te begrijpen. Ik sluit mij aan bij zijn laatste woorden in het boek: “Het leven is mooi”.  Het respect voor en de ware diepgang van die woorden kun je pas echt bevatten als je ook zijn dieptepunten hebt meebeleefd in dit boek.’