Suïcide
Afgelopen zaterdag 26 september was het Wereld suïcide preventiedag. Het is helaas een zorgelijke en actuele trend dat jongeren nu eerder aan suïcide denken en helaas steeds vaker daadwerkelijk een einde aan hun leven maken. Een zorgelijke ontwikkeling waar absoluut aandacht voor moet zijn.
In mijn pubertijd was het ver-van-mijn-bed. Gelukkig. Mijn eerste confrontatie dat zelfmoord dichtbij kwam was dat de alleenstaande buurvrouw van mijn opa en oma zichzelf aan de trap had opgehangen. Ik vond het als kind beangstigend en begreep niet waarom mensen zich dit zelf aandeden.
Tot de zomer van 1994. Liefdesverdriet zorgde voor een aanhoudende voor mij bijna ondraaglijke en onverklaarbare geestelijke pijn. Mijn vrienden begrepen er niets van. Ik ook niet. “Pat, maak je niet zo druk er zijn meer vrouwen dan kerktorens!”, hoorde ik een goeie vriend van mij zeggen. De pijn werd niet minder. Er was een moment op een herfstachtige avond in 1994 dat ik overwoog om uit het leven te stappen. Ik deed het niet maar vluchtte op andere manieren…
Het duurde enkele jaren maar de pijn werd gelukkig minder. Suïcide werd een rode draad in mijn leven. Ik ontmoette mijn partner Esmeralda. Als vierjarig meisje verloor zij haar vader, een politieagent, aan zelfmoord.
Ik was begonnen met het schrijven van mijn boek ‘Gevangen in Gevoel’. Zo ontmoette ik toevallig een politie-collega en inmiddels een vriendin van mij, Geertje Spijkerman. Geertje had haar man en ook een politieagent verloren aan suïcide. Hier schreef zij een boek over met de titel ‘Radiostilte’. Het is een indrukwekkend boek waarin zij het gehele proces vanuit haarzelf, haar kinderen, collega’s en specialisten beschrijft. Geertje zet zich in voor stichting 113 preventie suicide en geeft lezingen over dit delicate onderwerp.
In mijn werk word ik helaas met (te)veel suicideslachtoffers geconfronteerd. Sommigen lieten een brief achter en sommigen stierven eenzaam zonder familie of vrienden.
Naarmate de jaren verstrijken raakt het mij steeds meer om met suicide te worden geconfronteerd. Dat is voor mij ook een reden om te doneren aan de stichting 113 voor elk boek dat ik verkoop.
Als ik de familie van een slachtoffer van suicide het ‘slechtnieuwsgesprek’ moet overbrengen moet ik soms aan Geertje denken. Ze zegt het heel treffend;
‘Zelfmoord stopt de pijn niet, maar geeft het door aan anderen.’
